Wat is de hondenkar toch een geweldig ding! Iedereen die ons ziet lopen, moet lachen. Gratis goed humeur uitdelen dus. Tinka heeft slechte heupen, daarom heeft ze haar doggystroller in flink formaat! Ze heeft de hondenwagen volkomen omarmd. Als ik tegen haar zeg: “wil je in de kar?”, steekt ze gelijk de kop erin. Dan moet ik snel zijn om te voorkomen dat het ding nog vooruit rolt terwijl ze probeert om erin te stappen.




Daarna zit ze er opperst tevreden in, zie foto hieronder. Genomen aan de Güterweg, onderdeel van de wandeling voor het Duitse lijntje. Die mensen hebben geweldige klimrozen die ook nog heerlijk geuren. Ik loop er speciaal voor langs.

Pimp my ride, hondenkar – style

Ik heb de hondenkar een beetje aangepast, om ook wat mee te kunnen nemen. Het ding had eigenlijk wel wat vakken kunnen gebruiken. Je kunt niet veel aan die duwstang hangen want dan hangt het gelijk voor Tinka’s ingang.
We vonden in de kelder een soort heuptasje dat ooit in een kerstpakket zat. Het kwam compleet met zakmes en kompas. Hendig! Ik verwacht het kompas niet direct nodig te hebben dus die is thuis gebleven.
Nu heb ik het grote vak de borstel en herderharkje. Daar kan mijn mobiel ook bij. In het linkervakje zitten de poepzakjes, in het middenvak past mijn flesje drinken. Meestal ben ik niet heel erg dorstig onderweg maar ik wil toch niet uit een plas moeten drinken, heel gek.

Aan de rechterkant heb ik de drinkfles/bakje voor de honden. Hierin kan een halve liter en als je de fles uit het rode deel schroeft, heb je een drinkbakje. Zoiets kan je bij een dierenwinkel kopen, deze komt van de Kodi (2,99).

Eén minpuntje: geen rem

Dat is echt het enige nadeel dat ik kan bedenken. Zoiets als een remmetje net als bij een rolstoel, dat zou handig zijn geweest. Ik moet Tinka helpen om in en uit de kar te gaan. Vooral het eruit stappen is kritisch, want ze laat zich er altijd lomp uit vallen. Dan moet ik heel erg oppassen dat ze geen voorpoot bezeert, dus ik heb mijn hele arm tussen de voorpoten door onder de borstkas om het gewicht op te vangen. Maar die achterpoten duwen dan de rest van de kar achteruit.
Dus nu doe ik het zo dat ik het voorwieltje tegen iets aan rij, tegen een hekje, en dan pas mag Tinka eruit. Ik neem steeds dezelfde plek als we thuis zijn, dan weet ze dat dat het eindpunt van de reis is. Soms wil ze er namelijk niet uit. haha. Zo’n blik van “duw nog maar een stukje vrouw!”

Geen gewenning nodig

Tinka heeft helemaal geen gewenning nodig gehad. Het erin stappen vond ze in eerste instantie wel gek (ik til dan haar kont erin) want het bewoog. Maar toen ging ze zitten en vond ze het een geweldig plan. Ik denk dat ze het beschouwt als een hele trage auto met de raampjes open. Ik laat zowel de voor- als achterkant open. Ze blijft toch wel zitten. Ze kan er ook gemakkelijk in liggen, maar zittend heeft ze meer zicht natuurlijk.
Akkie zit links aan de kar vast. Dat vindt hij ook prima. Door zijn 25% Husky DNA voelt het blijkbaar bekend aan dat ie iets voort trekt. Hij loopt ook heel rustig, gaat niet achter een haas aan, zelfs niet als die sufferd voor zijn neus oversteekt. Als ik los laat, trekt hij de kar gewoon. Door het gefixeerde wieltje blijft de kar redelijk rechtdoor gaan. Ik heb dat nu een paar keer gedaan en dan kuiert bij gewoon door. Hij houdt pas in als ie door heeft dat de kar in de berm is gekomen.

Ik vind het zo’n schattig filmpje! Akkie loopt braaf door en Tinka zit in alle vertrouwen braaf in haar hondenkar.

De hondenkar: win-win-win

Behalve het ene minpuntje over de rem hierboven heeft de hondenkar alleen maar voordelen! Akkie krijgt zijn beweging, Tinka is er ook gezellig bij. Ikzelf krijg voldoende beweging en de plus die ik later pas ontdekte: Tinka loopt veel beter. Ze had al tijden pijnstillers voor gewrichtspijnen maar vaak ging het toch erg moeizaam. Nu is het mijn conclusie dat juist omdat Tinka haar heupen en gewrichten niet meer elke dag overbelast, gaat alles beter. Ik had dat niet door, dat ze elke dag teveel doet. Dat komt doordat een hond altijd tot het gaatje gaat. Als ze gaat sukkelen met lopen, dan ben je eigenlijk al te laat. Dan is ze al op. Maar in de meeste gevallen moesten we dan nog terug. Ze loopt nu ook gelijkmatiger omdat ze zich niet verstapt. Dat verstappen gebeurt als ze heel moe is.
Nu gaat ze  bij eerste signalen van moeheid – hop – de hondenwagen in en dan gaan we vrolijk verder. Ik gebruik de hondenkar elke dag, tenzij het pijpenstelen regent en we alleen maar tot het einde van de straat gaan.

Soms komen we andere Hassumse hondjes tegen, die er wat van vinden dat je over hun straat loopt. Deze hond kwam niet van zijn erf af gelukkig. Maar ook in zo’n geval blijft Akkie braaf aan de lijn. Hij trekt niet de hele kar zijwaarts.
Voor mij en Akkie is het: “DE PAAHAADEN OP, DE LAAHAANEN IN! VOORUIT MET FLINKE PAS!” Wij komen nu overal in Hassum en omstreken!

Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!

[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]