In het kader van de 30 Day Blog Challenge NL begin ik vandaag doodleuk met blog nr 29: mijn eerste baantje(s). Ik ben stokoud dus ik kan putten uit een rijke schakering mislukte of semi gelukte baantjes.
Mijn echt allereerste baantje was oppassen, vanaf mijn 14e zo ongeveer denk ik. Aangezien ik thuis de oudste ben, ging het bazen over jongere kinderen mij van nature goed af. Er waren in de straat meer gezinnen met jonge kinderen die ze wel wilden blootstellen aan mij dus ik was al snel veel gevraagd. Het betaalde 2,50 per uur, en we hebben het dan over guldens he. Ik vond het prima betaald, voor het zitten op andermans bank, met meer koekjes dan thuis en de alleenheerschappij over de tv.
Na 11 uur was het gebruikelijk dat het tarief omhoog ging, met wel 50 ct. Dat waren de regels voor het nachttarief en daar had ik me snel aan geconformeerd. Want meer geld is altijd goed.

Tijdens de studie heb ik veel verschillende baantjes gehad die gemakkelijk gecombineerd konden worden met de studie. Ik deed vooral horeca zoals recepties lopen, dat is maar een paar uurtjes maximaal. Dat was fysiek al meer inspannend omdat er per definitie geen bank aan te pas komt. Dit betaalde 7,50 gulden per uur maar het was dan ook veel lopen en staan en altijd in die vermaledijde pumps, met de gehate panty.

Ik heb ook schoonmaakwerk gedaan maar dat bleek geen succes. Ik heb een weekje in een ziekenhuis in Nijmegen gepoetst en hier heb ik gepresteerd om een zaaltje met borstkankerpatiëntes te laten gieren van het lachen. Ik bakte er namelijk helemaal niks van, schoonmaken is ook een vak. Een oudere dame zat rechtop in bed, helemaal ontzet over hoe ik het fout deed, hoe dat nou kon: dat je als vrouw niet eens kon poetsen. De andere dames kregen hier helemaal de slappe lach van, echt gierend van de lol. Na dit wapenfeit werd ik ontslagen, en dat was ook goed want je moet stoppen op je hoogtepunt natuurlijk.

Werken als nevenverschijnsel

Om als student op vakantie te kunnen, moest ik toch echt eerst een paar weken geld verdienen. Dus kwam het echte werk met een paar weken op kantoor werken, geheel zonder ervaring. Mijn eerste baantje daarin was receptioniste/telefoniste bij de toenmalige Rijkspolitie in Groningen. Daar was ik natuurlijk puur via connecties gekomen. Ik was 19 jaar en zat op de kunstakademie. Mijn voorkomen was dus verre van representatief maar dat gaf niks, want ik was het nichtje van de kolonel.

Dit bleek een cushy job bij uitstek. Ik had een kantoortje, met een bureautje, en een telefooncentrale met 19 lijnen. Daarvan werden er godzijdank maar 2 a 3 tegelijkertijd gebruikt want ik had geen flauw idee. Mijn bureautje – zonder pc natuurlijk want dit was 1984 – had zes lades. De la rechtsboven had alleen een zacht dekentje. Die was namelijk voor de poes. Ze hadden daar een politie-station-poes. Die was ooit een keer in een doos voor de deur gezet en die hadden ze gehouden. Het beest kon altijd vrij in en uit lopen omdat er op de meldkamer om die reden een raampje open stond. Het hoorde bij mijn takenpakket om de poes te voeren elke ochtend. Helaas was de poes erg uithuizig en zat zo goed als nooit in die la, tenminste niet bij mij.
De overige vijf lades waren tjokvol, ruggetje aan ruggetje gevuld met bouquetreeksen. Ter afwisseling van het lezen van deze literatuur kwam ik de tijd door met het overtypen van strafbladen, met een typmachine, op papier. En ik heb aan dit baantje een paar leuke foto’s over gehouden die de politiefotograaf van mij had gemaakt.

Arbeid adelt

Ik kan het hebben van allerlei suffe baantjes echt iedereen aanbevelen als je jong bent. Of als je kinderen hebt, schop ze aan het werk. Ten eerste omdat het goed is om je eigen geld te verdienen. Ten tweede omdat je meer respect krijgt voor geld. Ten derde omdat je meer respect krijgt voor mensen die dat soort werk altijd moeten doen. Ten vierde omdat je beter inzicht krijgt in hoe de maatschappij werkt.
Wat was jouw eerste baantje?