In augustus schreef ik over onze dementerende poes Roosje. Dat was toen nogal een schrik want ik had er niet bij stil gestaan dat dat ook kon bij dieren. Maar ja, niets menselijks is ze vreemd dus.
Haar wereld wordt langzaam maar zeker een beetje kleiner. Ze is de hele dag bij mij in de buurt en soms is dat wel vermoeiend, vooral omdat ze steeds op het toetsenbord gaat staan.
Ze maakt veel repeterende bewegingen. Ze loopt de hele tijd hetzelfde rondje. Dan springt ze rechts van me op het bureau, loopt over het toetsenbord – tenminste dat is haar bedoeling, ik til haar er overheen en zet haar links van me neer. Vervolgens loopt ze door naar links en gaat via de vensterbank naar beneden, achter me langs en weer hop, rechts op het bureau. Dat doet ze rustig 10 keer achter elkaar.
Ik heb een mandje vlakbij me staan, links van het toetsenbord, en daar zet ik haar elke keer in. Uiteindelijk gaat ze daar dan in liggen om te slapen. Dan slaapt ze uren achter elkaar. Ze zal wel moe zijn van al dat gedrentel.




In het najaar ben ik met haar naar de dierenarts geweest, om haar te laten checken en te vragen of er misschien wat anders aan de hand kon zijn. Maar nee hoor, hij dacht ook dement. Ze is verder goed gezond en eten en drinken gaat ook prima. Ze leek ook niet onder de indruk te zijn van het dierenartsbezoek. Toen we weer thuis waren, bleef ze gewoon in het reismandje liggen.

Buiten is eng voor een demente poes

Toen kwam ineens het moment dat buiten eng was. Onze katten gaan altijd naar buiten voor plassen en poepen maar toen deed Roos een enorme plas in de woonkamer. De andere aanwezige huisdieren vluchtten de kamer uit met zo’n blik van “Dit is niet goed. Dit is NIET goed!”
Blijkbaar wist Roos niet meer waar ze ook alweer heen moest. En toen zag ik ook dat ze alleen maar de drempel over ging naar buiten en dan verdwaasd om zich heen stond te kijken van “en nou?”. Dus toen was het tijd voor de kattenbak. GODZIJDANK snapt ze dat nog wel. Soms gaat het maar half goed. Dan staan de pootjes in de bak, maar de kont hangt er nog buiten. Ja jammer dan, dan valt het daar. Is niet zo erg want er liggen tegels en ik heb er een dikke laag kranten overheen liggen.

Dagelijkse dingen zijn moeilijk

Je ziet aan Roos d’r koppie ook dat ze niet meer goed bij de tijd is. Het licht is aan maar er is niemand thuis. Grenzen met ons en met de andere huisdieren is ook moeilijk. Je ziet hierboven dat Akkie heel dichtbij ligt, dat had ze vroeger nooit goed gevonden. Ze staat vaak te dichtbij. Roos was vroeger altijd heel vinnig naar haar zuster Fleur. Nu niet meer en Fleur lijkt door te hebben dat er niet meer gelijk een lel komt. Die staat toe dat Roos onhandig om haar heen staat te stappen tot ze een lekker ligplekje heeft. Heel grappig om te zien dat de andere huisdieren zich aanpassen.

Uiteindelijk valt het nog wel mee, het samenleven met een demente poes. Het is een beetje onrustig soms, omdat ze maar blijft lopen. Ik ben ook blij dat ze niet meer zo bijterig is. Dat was ze in de beginfase. Dan zat ze met een nageltje ergens in vastgehaakt (want nagels scherpen doet ze ook niet meer). Dan wilde ik haar losmaken en dan beet ze in mijn hand. Je mag haar nu overal aanraken en aaien. Ook op de buik en aan de pootjes en dat was altijd een no-go zone.
Zo lang Roos niet ongelukkig lijkt te zijn en verder gezond is, dan doen we het er gewoon mee!

Naschrift:
op 19 mei 2017 hebben we Roosje laten inslapen.

Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!

[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]