Zo, ik denk dat de afgelopen week wel beschouwd mag worden als vol poespas. En dan bedoel ik dat letterlijk, met in de hoofdrol Fleurtje en kater Caro en Izzy. Sjongejonge, wat kun je toch tobben met die beesten als er wat mee is.

Caro: poes past precies

Als eerste het verhaal van Caro. Dat is de kat van mijn moeder, een gezellige je-weet-wel kater en een grote allemansvriend. Ze kon er al jaren niet meer echt zelf voor zorgen, maar gelukkig was haar mantelzorger zo aardig om dat te doen.
Maar nu is mijn moeder in een verpleegtehuis gekomen en moest er voor Caro een nieuwe plekje worden gezocht. Het leek me lastig want het is vaak niet gemakkelijk zo’n volwassen poes een goed tehuis te vinden. Hij kon niet bij ons vanwege de honden, en ook wel de twee bejaarde poezenmeisjes. De komst van Izzy had ze al veel stress opgeleverd.
Dus voor dit soort dingen is Facebook je vriend. En het scheelt dat Caro een prachtige kater is met zo goed als onbesproken gedrag. Alleen het schooien bij de viskraam elke week kan als klein minpuntje worden gezien. Dat doet een heer van stand niet. Lekker boeien vindt Caro: zelf vreten maakt vet.

We hadden geluk, want binnen twee dagen meldde zich iemand die gelijk verliefd om hem was geworden. En ze had thuis ook een vriendin voor hem. Ze wilde hem gelijk komen bezoeken. Helaas kon ik op dat moment de mantelzorgster net even niet bereiken, dus ik ben zelf naar Heino gescheurd.
Daar aangekomen bleek Caro niet thuis te zijn. In geen velden of wegen te bekennen. Heel lastig. Zijn nieuwe baasje kwam wel en zij had het gevoel dat ze in een bepaalde straat moest zoeken. En verdomd, hij was daar, hij kwam gelijk op haar af en liep met haar mee naar huis! Dat moest duidelijk zo zijn.
Het mooie is dat hij gelijk heel goed overweg kon met de al aanwezige poes. Kortom, die heeft zijn perfecte plekkie gevonden.

 

Poespas van Fleurtje

De dinsdag na Pasen was het voor het eerst lekker weer en ik had de zijdeur open. Onze bejaarde poezenmeis vond het blijkbaar tijd voor een wandeling. En ze kwam niet meer terug. Helaas is Fleurtje sowieso al niet de slimste en het is bepaald niet de eerste keer dat ze ergens opgesloten zat. Ze heeft al eens een nacht in onze eigen garage gezeten. En een paar jaar terug heeft ze vijf dagen opgesloten gezeten in de garage van de buren. En nu waarschijnlijk dus weer zoiets.
Ze gaat helemaal niet veel naar buiten, alleen voor kuiltjes graven bij de buren…  Ik heb overal geroepen, diverse buren lastig gevallen om in de garage te mogen kijken. Bij de favoriete garage van de vorige keer ben ik wel 4 keer geweest. Ik had al briefjes opgehangen, maar niks.

Tot ze op vrijdagochtend ineens weer voor de deur stond. Duidelijk vermagerd, ook erg gestresst. Volgens mij heeft ze zich een weg naar buiten geklauwd, waarbij haar heupen vast hebben gezeten. Ze liep heel moeilijk, gelukkig is dat inmiddels goed bijgetrokken. Ze heeft ook veel geslapen.
Dus die heeft zeker 2 van haar 9 levens opgebruikt. Ik hoop dat ze verder uitsluitend bejaard blijft. Dit was echt avontuur genoeg.

Puberpoesje poespas

Dat is een verhaal van vanmiddag. Zoals ik al eerder schreef, gaat Izzy de buitenpoes geregeld mee wandelen. Je voorkomt het ook niet echt, tenzij je linea recta weer naar huis gaat. Zo ook vanmiddag. Lekker handig op een zaterdagmiddag met extra veel verkeer.

Maar bij de wei op de Römerweg aangekomen, bleken de paarden van de achterburen daar te staan. Die vond ze toch wel heel groot!

Dat was schrikken, dus ze dook achter dat hek erachter. Ik liep nog een stukje door, met het idee dat ze zich op de terugweg wel weer aan zou sluiten. Maar niks. Een uurtje later was ze er nog niet weer. Nog een uur later ging moeders dan maar even kijken op de fiets en roepen natuurlijk. Weer niks. Ruim zes uur later nog maar een keer die kant op met de hondjes (bonuswandeling). Weer al schreeuwend door de buurt: “Waar izzie dan?” Noppes.

Terug diezelfde route, met al bijna een schorre keel, hoor ik haar zoetgevooisde klanken (lees: volume viswijf) uit het schapenschuurtje komen dat erbij staat. NEE FIJN, DOOS! Zeg vooral niks als ik al die andere keren langs geblerd kom. Volgens mij had ze daar liggen slapen.
Ze had ook helemaal geen zin om te lopen. Dus ik heb HOP Tinka’s kar dichtgeritst met Tinka er nog in (die wilde er namelijk niet uit) en het poesje er van bovenaf in laten zakken. Gezellig bij Tinka in de kar. Helaas geen foto van. Ze vond het niet erg, dus misschien komt dat nog een keer.

DUS…

Als alle katten zich de komende tijd gedeisd kunnen houden, that would be nice.




Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!

[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]