Mijn haat-liefde verhouding met mooie kleding

mooie kleding

Ik hou best van mooie kleding, maar meestal ben ik er te lui voor. Zie daar mijn probleem. Vroeger had ik veel meer gelegenheden om mooie kleding te dragen, op kantoor enzo. Maar ook toen was ik geen fan van panty’s en rokken waarbij je de hele tijd moet oppassen wat je doet. Vaak ging het ook een beetje mis want het is wel voorgekomen dat ik een trui binnenstebuiten aan had. Dat soort werk.
Tegenwoordig ben ik vooral van het COMFORT. Taking it to the next level. En dan bedoel ik dat ik ’s winters een fleece broek aan heb (een barre bekentenis), met een soort lange overgooier want dan blijft je kont zo lekker warm.



Liever lui dan knap

Maar ik HOU dus wel van mooie kleding. Mooi materiaal, een goede snit, het doet wonderen voor je figuur. Het is alleen nauwelijks aan mij besteed op dit moment.
Jaren geleden kende ik iemand die altijd dure kleding kocht. En dat was maar goed ook want ze had het figuur van een aardappel. Dan moet je er wel wat geld tegenaan smijten. Maar het hielp niet, want haar look was altijd: achterstevoren door de heg getrokken. Met bijpassend kapsel.
Nou ben ik wel gezegend met een redelijk figuur – in principe als ik maar even die 10 kilo zou kwijtraken – dus ik knap enorm op van de juiste kleding. Maar op een gemiddelde dag zie ik alleen de postbode en Petra maakt het volgens mij niet zoveel uit. Zelf is ze verplicht in zwart-geel gekleed.

Vroeger was ik van Mac & Maggie als ik het kon betalen tenminste. Een geweldig Nederlands merk mijn unieke kleding en een prachtige styling. Toen ik nog op de kunstakademie zat, winkelde ik ook vaak bij LDH… (Leger Des Heils). In Arnhem verkochten die kleding één keer per twee weken op maandagmiddag. Spijkerjasje vier gulden. Als je een gat bij de ellenboog aantoonde, ging er nog een gulden af.
Vervolgens deed ik daar mijn ding mee. Ik heb daar eens witte puntlaarsjes gekocht en die fuchsia roze met zilver gespoten. Dat combineerde allemaal prima met Mac & Maggie.

In memoriam: Mac & Maggie

Is duur altijd beter?

Neen is hierop mijn antwoord. Mijn kleding moet vooral praktisch zijn en gemakkelijk te wassen. Je maakt me nergens blijer mee dan een buisje die je na het wassen geweest even aan de kleerhanger laat drogen en je kunt hem zo weer aan. Brillen hoeven ook niet duur te zijn, het kan wel maar ik ben supertevreden met de bril die ik online heb gekocht: 65 eurie voor een multifocaal bril.
Wanneer is duurder wel beter? Schoenen, zekersteweten. Als je eenmaal je voetjes hebt gewend aan de betere schoenenmerken, dan is er geen weg meer terug. Ik ben dol op Jan Jansen schoenen, freaky en duur. Ik heb er een paar van. Als het iets pump-achtigs moet zijn, dan zweer ik bij Gabor. En voor het betere wandelwerk heb ik graag Riekers of Ecco. Niet zo superduur maar ook geen Schoenenreus.

Mooie kleding is nooit harig

En daar hebben we puntje twee van mijn kleding dilemma: we hebben hier nu eenmaal Multi-huisdier. Het is zo goed als onmogelijk om haarvrij de deur uit te komen. Hoe goed ik ook oplet of aan de kant spring, er heeft altijd wel een huisdier ter afscheid even langs mijn broek geveegd voor ik de deur uit ga.
Voor begrafenissen sta ik met de plakbandrol buiten de voordeur het laatste haar eraf te plukken.
Ik kan mijn echt sjieke kleding ook niet bij de andere dingen in de kast hangen, want dan hebben ze last van haar-besmetting van de andere kledingstukken. Dus dat hangt in een zak. De goeie pumps zitten in een doos. Zodat ik bij een nette gelegenheid kan aantonen dat ik HEUS nog wel keurig voor de dag kan komen!




Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!

 

[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]

9 gedachten over “Mijn haat-liefde verhouding met mooie kleding

  1. Ik koop ook nooit dure kleding en nette kleding draag ik echt alleen als er iets speciaals te doen is. Het is gewoon niet praktisch en vaak zit het ook niet lekker. Een leuk, strak jurkje houdt in dat ik constant mijn buik loop in te houden, hahaha.
    Ik heb respect voor mensen die ook thuis nog rondlopen met hun mooie kloffie… nee, niet aan mij besteed.

  2. tot mijn 50ste woog ik nooit meer dan 48 kg en droeg ik graag de Country Casuals van de Bijenkorf (toen nog Nederlands). Ik besloot om op te houden met roken en veranderde, binnen 1 jaar, in een ballon van 84 kg. Langzaam maar zeker ben ik op mijn (bijna) 83ste weer terug op 48 kg. Maar nu staan die leuke vlotte kleertjes van nu me van geen meter! Daarom ben ik van Fashion over gegaan naar Sieraden maken. Mijn middel tegen frustratie.

  3. Heel herkenbaar, vooral die harigheid! Nu maakt het wel wat uit wat voor materiaal je aan je benen hebt. Draag je katoen of zwart dan heb je pech…onze rode kater heeft een witte buik maar vooral wit aan zijn koppie…dus, kopjes geven is haartjes geven. Nu ben ik al 45 jaar handig met de naaimachine, dus vooral vroeger maakte ik veel zelf. Verder ben ik heel blij met online winkels zoals M&S, Miss Etam. Bon”Aparte en soms zelfs Your Look for less. Door mijn lichamelijk ongemak (botontkalking met gevolgen) is mijn figuur nogal veranderd, lees ingekrompen, dus veel leuks is niet meer zo leuk….

  4. Ook ik ben inmiddels 10kg zwaarder en ik koop zelden kleding. Ik krijg veel van de meisjes en ik vraag altijd kleding voor mijn verjaardag. Pas zelf wel wat nieuws gekocht hoor. Gewoon goed kijken bij c en a, spijkerbroeken met stretch en topjes die iets uitlopen of een schootje hebben, om het buikje te verbergen. En ik draag 9 van de 10 keer make up en zonder lipstick ga ik de deur niet uit. Ik voel me dan pas echt wakker. Gabor is ook mijn favoriete merk pump.

  5. Ik heb niet eens meer iets rokkerigs in de kast. Niet te doen met artrose in je tenen want bij een rok horen panty’s en pumps. Ik kan alleen nog lopen op stoere Meindls. Make up draag ik nooit. Oorbellen altijd. Lekkere spijkerbroek en iets leuks erop. Niet te moeilijk willen doen.

  6. Misschien is het ook wel een leeftijdsding. Toen ik in de 20 was, wrong ik mijn voeten ook puntige schoenen etc. Ook wel “zitschoenen” genaamd, want meer dan een paar stapjes kon je er niet in doen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

een + twee =