En toen hadden we nog maar twee poezen…

Op vrijdag is ons demente poesje Roos gaan hemelen. Ze was ineens veel achteruit gegaan de afgelopen week dus het was tijd voor the big sleep.  Het is altijd zo rottig om te moeten doen, maar ja, het hoort erbij als je huisdieren hebt.  Tot voor kort was ze wel sukkelig maar niet zichtbaar ziek. Ze liep nog steeds haar rondjes, tussendoor lag ze lekker te slapen.

Meestal ergens bij mij in de buurt, “helpen bij het typen””…

Maar de laatste tijd kreeg ze ineens van die toevallen, waarbij ze zichzelf beet. Helemaal verstrakt en dat kostte een paar minuten om bij te komen. Als ze ergens op lag, dan viel ze eraf. Soms zat ze in het niks te kauwen. Bovendien zag ik dat ze geen goede coördinatie meer had over haar achterhand. Springen ging niet echt, ze klauwde zich omhoog.
Dus dat was het moment voor de moeilijke beslissing, om meer lijden te voorkomen. Afgelopen vrijdag hebben we haar laten inslapen.

En als je denkt dat de andere diertjes onder de indruk waren, dan heb je het mis. We kwamen thuis met het stoffelijke restje, snotterend en wel, en de andere poezen en honden kwamen eraan van “Wat zijn jullie laat! Waar blijft het eten?”.
We hebben haar nog even in de kamer laten liggen, in het mandje. Ze hebben er allemaal wel even aan gesnuffeld, met zo’n blik van “ja die’s dood”.

Ze heeft een mooi plekje in de tuin gekregen. Ik zal haar nog wel vreselijk missen want ze was heel erg aanwezig. Altijd bij mij in de buurt en ze liep vaak in de weg. In de keuken stond ze altijd precies achter mijn hiel. Ze liep tig keer per dag over het toetsenbord. Als je wat lekkers te eten had, klauwde ze zich omhoog en at het zo van je vork als je niet oppaste.
Ze had namelijk ook geen remmingen meer. Ze wilde iets en dan ging ze ervoor. Dat gaf ook vaak problemen met de andere poezen, want hun grenzen respecteerde ze ook niet. Dus waarschijnlijk is het voor de overgebleven twee poezen ook wel goed zo.

twee poezen






Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!

[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]

5 gedachten over “En toen hadden we nog maar twee poezen…

  1. Awww sterkte, een dier verliezen is altijd verdrietig. Maar het was wel de juiste beslissing. Je moet ze laten gaan, juist omdat je van ze houdt.

  2. Ach, verdrietig. De kunst is om je keuze te maken op het juiste moment. Dat schijnt gelukt te zijn, dapper Armande !!
    Hoop dat je nog lang mag genieten van je andere poezenbeestjes

  3. Zo herkenbaar dit, wat kan je hart dan pijn doen! Zon diertje dat altijd om je heen was ga je zo vreselijk missen. Maar als ze ineens zo achteruit gaat moet je verstand de boventoon voeren, hoe moeilijk dat ook is. Goed dat je andere dieren afscheid genomen hebben, hoe ongeinteresseerd ze misschien ook leken, het zit wel in hun systeem hoor! Sterkte hoor!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

14 + 2 =