Het onderwerp “gekke hobbies” zag ik in een lijstje met suggesties voor je blog voorbij komen. Ja leuk idee, maar tegenwoordig heb ik helemaal geen rare hobbies meer. Vroeger wel, toen had ik als hobby het winnen van prijsvragen. Toegegeven, het lukte niet elke keer maar toch best vaak.
Ik begon ermee – eind jaren 80 – omdat mijn vader zei dat er een klein groepje mensen was die de meeste prijsvragen wonnen. Dat waren mensen die altijd mee deden en die er blijkbaar handig in waren. Het waren altijd prijsvragen waarbij je een slagzin moest afmaken. Het was een belangrijke marketing tool in die tijd, want je moest er een product bij kopen. Je kon de gekste dingen winnen.
Dus mijn plan de campagne was: ik doe mee aan 10 prijsvragen en dan kijk ik of er wat uit komt. Ik had toch tijd genoeg (want student). Uiteindelijk deed ik maar aan 5 prijsvragen mee, en hoppa, gelijk een skivakantie in Oostenrijk gewonnen! Die prijsvraag was van Bressot. Destijds deed Paul de Leeuw die reclame met “ik voel me zo Bressot…”. Die zin moest je dus afmaken en ik had deze limerick gemaakt.
Ik voel me zo Bressot
wanneer ik lig in mijn crapaud.
Geheel verlost van alle stress,
neem ik een hap fromage frais.
Ja dan is het leven beau!
Reis-prijsvraag
Briljant genoeg blijkbaar! Dus dat smaakte naar meer. Ik op jacht naar al die foldertjes en kijken of ze me inspireerden. Ik ben nooit toegekomen aan het winnen van auto’s, daar was teveel concurrentie denk ik. Meestal was ik wel handig in het bedenken van een leuke twist aan de slagzin, en vaak verzon ik er een hele knutselpartij bij. Daarmee kon je je beter onderscheiden bij de jurering. Het moest namelijk altijd een jureerbare prestatie zijn. Ik heb een paar keer gewonnen met kijkdoos, met een draaiend panorama, of een flipboekje. En ook vaak met een bijpassende limerick, want dat rolt zo lekker van de tong.
In de loop van de tijd heb ik veel leuke reizen gewonnen: een weekendje Londen met overnachting in The Ritz (MTV), lang weekend in Rome en de grootste klapper was een 13-daagse reis naar Amerika. Die prijs had ik gewonnen met de film Forest Gump. Filmmaatschappijen hielden namelijk ook vaak prijsvragen.
Dat was de grote klapper. Er gingen ook een aantal andere winnaars mee, uit België en Engeland, en het geheel was geheel onder begeleiding. Lekker lui hoor. We hebben overnacht in het Watergate hotel in Washington DC, toen per trein naar Chicago en daar een overnachting. Vervolgens weer per trein naar Colorado, en uiteindelijk verder met de trein naar San Francisco en Los Angelos. De hele tijd aan het handje van de reisleiders, busje voor je neus en instappen maar voor de volgende excursie.
En dan te bedenken dat ik het bijna niet had ingestuurd omdat het zo’n kitschding was geworden. Maar ja, na al die uren glitters plakken toch maar verstuurd gelukkig. Ik heb er geen foto meer van maar het was een doos (life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get). Als je de deksel eraf haalde, van vielen de zijkantjes plat en zat er een wereldbol in, met de werelddelen in glitters. Ik kan me niet meer bedenken wat voor diepe betekenis dat had. Die bol kon ook open en daar zaten 3 roosjes in met “love, truth and honesty”. Ja het klinkt als niet veel soeps, maar het was blijkbaar de beste inzending.
Behalve reizen heb ik ook het nodige aan spullen gewonnen: gereedschap, een abonnement op de krant, versiering, en handdoeken, heel veel handdoeken. Oh ja, en een trouwjurk. 🙂 Dat was met een prijsvraag van Four Weddings and a Funeral. Ik mocht hem zelf uitzoeken.
Helaas is de tijd van de slagzinnen voorbij. Tegenwoordig is het allemaal “sms de code door” en dan is het dus gewoon een kansspel. Dan heeft het niet veel zin om mee te doen.
De foto hierboven is gemaakt in Ierland, de laatste reis die ik heb gewonnen. Dat was in 2000.
Heb jij wel eens wat gewonnen?
Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste blogs van armande.net? Geef dan hieronder je emailadres door, dan krijg je een berichtje met link zodra ik een nieuwe blog heb gepost!
[email-subscribers namefield=”YES” desc=”” group=”Public”]
Ja hoor! Slagzinnen zijn niet mijn ding, dus in periodes met veel tijd doe ik aan kwantiteit (prijsvragen met vraag en naam en adres), mijn meest memorabele winsten; 5 dagen St Petersburg geheel verzorgd, 3 min gratis winkelen bij de AH, overnachten IN een pretpark.
Het blijft leuk, en Iedereen kan het (ook een vriendin probeerde het en won!)
Hah, leuk! Dan is het dus echt een kwestie van stug volhouden. Dat winkelen lijkt me ook gaaf! Had je van te voren een pad door de supermarkt bepaald?
Ierland, mooi! Daar wil ik ook een keer naar toe, liefst met een prijsvraag. Ik won ook veel in de tijd van slagzinnen en knutselwerkjes.
Met Sony en Veronica van Fido Dido een weekend New York plus een ontmoeting met de bedenkers van Fido Dido… en niet schrikken, 2 auto’s! Via de Cosmopolitan moest je een titel voor een verhaal bedenken en bij AH in Tiel met strijkspray, ja, echt, hahaha.
Ik ben bij het Rad van Fortuin geweest, belspelletjes, een fiets, een cd speler gewonnen tot een krentenbrood. Naar wellness hotels, ik heb nog een plakboek met al die dingen.
Ik was super creatief. Het was toen inderdaad veel leuker om mee te doen.
Eigenlijk begon alles in de vijfde klas, ik won met een tekening voor de KLM een reis naar Parijs met allemaal kinderen van diverse scholen. Dat was ook een wereldbol!
Ja, het werd gewaardeerd als je er aandacht aan besteedde, zo ook jouw knutselwerk!
Die goede oude tijd wat dat betreft, zo leuk!
Oh wat leuk, een mede-prijswinnaar. Nog niet in het wild tegen gekomen.
En ik erken mijn meerdere hoor, TWEE auto’s! Wauw, die mag je dan wel verpatsen na die tijd he. Of heb je er lekker mee rond gereden?
Als ik me verveel op het werk wegens te weinig te doen doe ik wel eens mee met prijsvragen. Nooit als je moet smsen trouwens. En ik won nog geen reisjes, maar wel al een BBQ van weber, een horloge van lui jo, schoenen, cd’s, boeken en filmen, tickets voor cinema, toneel en optredens, een haardroger, allerlei verzorgings-en beautyspullen, … en kralen bij een toffe webshop die vroeger elke maand kralen weggaf 🙂
Oooh ja! Dat is alweer een tijdje geleden. Het gekke is dat ik daar altijd vrij weinig respons op kreeg, terwijl het toch een leuke prijs was elke maand. Misschien is dat bij andere prijsvragen ook zo.
wat leuk dat je er werkelijk een soort van ‘sport’ van hebt gemaakt en ook nog best flink wat hebt gewonnen! Een vriendin van mij doet ook veel mee aan prijsvragen en winacties, ik doe het jullie niet na…
Het kost ook wel veel tijd hoor, zeker tegenwoordig denk ik, om al die acties bij te houden.
Ha ha, we hadden al raakvlakken maar inderdaad was het maken van slagzinnen indertijd ook een uit de hand gelopen hobby. Juist de kick van het winnen smaakt naar meer, en dan maakt de prijs niet ineens zo veel uit ;^)
De grootste klapper was een georganiseerde rondreis langs de westkust van Amerika. Iets wat we normaal gesproken nooit bedacht zouden hebben aangezien onze kinderen rolstoelgebonden waren. “Nivea is voor mij een vleugje verleden, met de prijs en kwaliteit van het heden.” Het werd de reis van ons leven! Gelukkig waren we zelf nog een stuk jonger en de kinderen (toen 6 en 11) nog redelijk te tillen. Al heel snel ontstond er een routine waarbij behulpzame medereizigers onze tassen tilden en de chauffeur iedere keer pijlsnel de rolstoelen al had klaarstaan. Heel bijzonder.
Een klapper waren ook die (3!) verwarmingsketels van Nefit (wel op verschillende adressen) en twee keer een scooter, bij kaas en bij de DA.
Bij een prijsuitreiking van Chivers marmelade (dat leverde een reis naar Wimbledon op) heb ik de tafel met inzendingen gezien, je keek je ogen uit! Iemand had zelfs een doos met tennisveld met twee uien met racket geknutseld en iets er bij in de trant van: “Gun ons ook een uitje”.
Of de gouden ring met diamantjes die ik won met een gedicht over hoe niet-romantisch mijn man is…
Inderdaad had ik een schriftje als geheugensteuntje en knutselde ik er bij, meestal in de huisstijl van het wedstrijdformulier. Zo heb ik menig drankje (Perrier? Spa?) gedronken op een aan de locatie aangepast bankje, waardoor Roland Garos later nog een tripje naar Wimbledon werd…
Neveneffect was wel dat je tot vervelens toe in het buurtsufferdje verscheen met je foto. Uiteraard wilden veel mensen het geheim ontfutselen, maar het eerste wat ik dan vroeg was: ‘Heb je zelf ooit meegedaan?’ Want daar begint het natuurlijk mee, anders win je nooit iets.
Maar dubbelrijm hielp altijd wel. Een dijenkletser vond ik zelf:
‘Ik gebruik Always, omdat iedereen op mijn hol wees!’
WHAAAHAAA!! Hilarisch! En gevoel voor humor helpt inderdaad. 🙂 En wat een geweldige bult aan prijzen zeg, super!
Mensen vroegen inderdaad vaak van “hoe doe je dat toch?” Nou ik doe maar wat was dan meestal het antwoord. En zelf deden ze nooit mee inderdaad, tja dan weet je zeker dat je ook niks wint.
Wat leuk om te lezen zeg! Ik heb vroeger bij Coca Cola wel eens een shirt gewonnen; oh wat was ik blij! Een een keer een fles whiskey, toen was ik 14. Blijkbaar keken ze niet naar leeftijden hihi. Tijden zijn idd wel veranderd!