Deze blog gaat over toetjes, want gewone vla, die vind je niet in de Duitse supermarkt. Ja, dat is alweer een belangrijk cultuurverschil met de buren uit het oosten! Maar als je van pudding houdt, dan zit je goed in Duitsland. Zie ook het artikel over mijn favoriete Duitse dingen. Zo’n zakje puddingpoeder wordt ook gebruikt bij het bakken van zoiets als een kwarktaart cq Käsekuchen.

Pudding to cook or not cook?

Als toetje vind ik gekookte pudding zo’n gedoe (en een vel erop is huuuuuuuuuu), maar sinds kort heb ik de Paradies creme van de onvolprezen Dr. Oetker ontdekt. Die hoef je dus niet te koken, en dan vind ik het superhandig om in huis te hebben. Melk erbij, goed mixen met de mixer en na een kwartiertje is het klaar.
Het is eigenlijk te simpel om te moeten uitleggen, maar toch.

Je hebt er in elk geval ook geen puddingvorm of zoiets voor nodig, want je giet het direct in de glazen of bakjes en zet die in de koelkast. Het wordt geen vaste pudding waar je je lepel rechtop in kan zetten, dus je kunt hem ook niet storten uit een puddingvorm (helaas!). Het is meer een heel lobbige vla, die je waarschijnlijk ook makkelijker luxer kunt maken door er slagroom of vruchtjes door te doen.
Het wordt een soort Bourbon (zo lekker zo luchtig…)
En er zijn veel spannende smaakjes!

Nee, ik heb geen aandelen in Dr. Oetker, maar het is een iconisch Duits merk. Er was ook daadwerkelijk een Dr. August Oetker, apotheker, en de oprichter van het bedrijf aan het eind van de 19e eeuw. Hij was tientallen jaren de directeur en bouwde het bedrijf op tot een grote naam. Hij heeft niet het bakpoeder uitgevonden, maar hij was wel degene die bakpoeder beschikbaar maakte voor het grote publiek, in geproportioneerde kleine verpakkingen. Hij heeft ook puddingpoeder uitgevonden, rond 1900.

En de yoghurt dan?

Over het algemeen ben ik van gemak dient de mens en doe mij maar een literpak zuivel. In Duitsland zijn ze van de kleine portiepakjes als toetje.
Dat geldt ook voor de yoghurt, hele kleine bakjes (150 ml). Ze zijn wel smakelijk, hoor, maar toch niet handig voor mijn standaard ontbijt met fruit en muesli.
Dus wat ik nu doe, is één bakje Duitse yoghurt, want daar blijft de lepel wel rechtop in staan (‘stichfest!’) en dan aangevuld met Nederlandse, vloeibaarder yoghurt. Je hebt in Duitsland wel emmertjes met een liter yoghurt, maar die vind ik onhandig in de koelkast. Het emmertje Griekse yoghurt van de Lidl is overheerlijk trouwens. Daar maak ik een uitzondering voor. 😉

Olav mag altijd het bakje uitlikken, want A) Nikita snaait al genoeg extraatjes voor zichzelf en B) Akkie blieft het niet, want het is ’te zuur…’