Ja, het gaat over de honden. Zoals altijd met huisdieren, komt er een moment van afscheid. Het hoort bij het leven en dieren worden natuurlijk niet zo oud als mensen. En eigenlijk wil je ook niet dat je dier je overleeft. Dus bij ons was het zover afgelopen zomer:

Afscheid van Tinka

Afgelopen juli was het zover, het laatste stukje voor onze lieve Tinka. Ze kon niet meer lopen, nauwelijks meer staan. Ze was lichamelijk en geestelijk voor de rest nog redelijk in orde, maar haar onderstel kon haar niet meer dragen. Dus we moesten voor haar besluiten dat het klaar was. Ze is heel rustig en zonder stress thuis ingeslapen.
Zoiets is altijd vreselijk, maar omdat ze zo’n mooi en lang leven had gehad, konden we er vrede mee hebben. Maar ik mis haar nog geregeld, hoor.

Toen was Akkie een tijdje enigst hondje. We hadden al plannen voor gezinsuitbreiding, en we konden ook zien dat Akkie het zo niet zoveel aan vond alleen. Vooral wandelen alleen met mij vond hij heel stom. Dus na onze vakantie kwam er begin september een hondje bij.

Introducing Nikita

Via de site verhuisdieren.nl vonden we Nikita. Een soort herderige kruising, met iets van poolhond erin. Een stukje kleiner dan Akkie.

We wilden geen pup, maar juist een oudere hond een tweede kans geven. Bovendien scheelt het bakken pis in huis. 😛
Nikita was bij een gezin dat niet zo weg met haar wist. Ze kwam oorspronkelijk uit Rusland en was met 7 maanden naar Nederland gekomen. Ze is superslim en kwam blijkbaar met veel ongewenst gedrag weg. Daardoor zat ze ook vaak in de bench. Ze kon ook met katten. Zeejen ze.
Toen ze hier was, was ze door het dolle heen. Met Akkie was het gelijk dikke mik, dat wisten we van te voren ook wel. Met katten was het ook dikke mik, d.w.z. van Nikita’s kant. De poezen vonden het niet zo leuk om besprongen en aangeblaft te worden. Heel gek. Hier zat verder geen kwaad bij, maar ongewenst is het wel.
Dus even het huis verdeeld in Nikita-zone en poezen-zone, waarbij Akkie vrij over de grens heen en weer mag.

We moesten Nikita gelijk veel dingen afleren. Nadeel: alles met vreten. Voordeel: alles met vreten.
Ze was een straathondje in Moskou, dus alles is voer. Platgereden vogeltjes van de straat? Lekker, vogel-jerky! NOM! Voordeel is dat ze ook heel makkelijk te trainen is met voer.

Het is best een wilde tante, zeg maar lompe koei. 😀 Met grote dolfijnensprongen Akkie bespringen was al snel haar hobby, maar daar moest hij toch echt niks van hebben. En dat zei hij ook (godzijdank).
Maar dat was een inschattingsfout van ons. Wij dachten dat hij wel zin zou hebben in spelen, maar dat was dus niet het geval. Akkies motto: ‘Ik ben al 70, hoor. Ik ren alleen als er iets weggejaagd moet worden.”
Hij is inderdaad al 10, dus best senior en daar had hij geen zin in.
Dus er was eigenlijk een vacature voor een speelkameraadje…

Introducing Olav

Daar hadden we eigenlijk verder niet over nagedacht, maar op maandagavond las ik over een heel moeilijk plaatsbare pup van 10 maanden, ook uit Rusland. Zijn snoetje sprak me gelijk aan. Pulled on my heart’s strings.

Hij maakte geen contact met mensen en had zich volledig in zichzelf teruggetrokken. Sociaal en emotioneel op een eilandje. Niemand wilde hem en hij zou anders worden teruggestuurd naar Rusland.
En ik voelde gelijk: die past perfect bij ons. Gelukkig is Dave te lijmen met een natte vinger als het gaat om nieuwe huisdieren.
Dat was afgelopen maandag en gisteren hebben we hem opgehaald. Het was een volkomen impulsieve beslissing, net als destijds met Maya. En dat pakte goed uit.
Het is ook een soort herderkruising, maar dan verlaagd. Een lowrider herder, zoals iemand al zei. 😀

Hij heette Monty, maar om hem een clean break te geven, hebben we een nieuwe naam voor hem bedacht, onderweg in de auto. Hij heet nu Olav.
En dat was dus dikke mik met Nikita (die was mee ophalen), dikke mik met Akkie en dikke mik met de poezen. D.w.z. Fleur heeft hem al goedgekeurd.

Hier zie je Akkie en Olav, toen ze elkaar net 1 minuut kenden. 😉 Voor de rest voelde hij zich blijkbaar gelijk thuis bij ons. Hij ging gelijk bij Dave liggen, tegen hem aan, en likte zijn hand.
Degene die de herplaatsing begeleidde was verbijsterd, want dit gedrag had hij nog niet vertoond sinds hij was afgestaan. Daar had hij zich afzijdig gehouden van mensen. Hij kon beter met de daar wonende poes.
Bij ons voelde hij zich meteen op zijn gemak. Dat zie je dan gelijk bij honden…

Dus dit is duidelijk een multi win-win-situatie:
* Nikita heeft een speelkameraad (ze hebben de hele ochtend gerauscht)
* Olav kan weer gewoon hond zijn
* Akkie is tevreden omdat hij nu de opa is van een roedeltje waar hij de alfa is. Je kunt zien dat hij daar blij van wordt.
* Voor de rushondjes is het fijn om een stabiele reu als alfa te hebben
* Olav leidt Nikita af van haar fixatie op de katten
* En wij hebben gezelligheid van een driehondshuishouden.

Zowel Nikita als Olav zijn naar Nederland gekomen via Stichting Wereldbeesten. Ik ben heel tevreden over hun benadering en persoonlijke begeleiding. Als je een nieuwe hond zoekt, kan ik hen warm aanbevelen.

Hier zie je de wandeling van vanochtend:

Dus watch this space voor nog veel meer hondenspem!

27 september, gelijk vandaag al!